Η επέτειος του Πολυτεχνείου

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου αναφέρονται ως η κορυφαία, αλλά εμφανίζονται τελικά ως η μοναδική στιγμή αντίστασης ενάντια σε ένα καθεστώς που παραμένει άγνωστο στις παιδικές ψυχές. Η άγνοια όμως γεννά πάντα τον τρόμο. Δε μιλάμε για μια ιστορία γεμάτη παύσεις. Μιλάμε για τη σιωπή που σπάει ένας θόρυβος εκκωφαντικός αλλά… ακατανόητος. Δε θα φτάσουμε ποτέ να απαντήσουμε το γιατί έγιναν όλα αυτά στη χώρα μας, αφού φαίνεται πως κάποιοι προσπαθούν να ξεχάσουμε «ποιοι», «πότε», «πού» και «πώς ακριβώς» έφεραν το χάος.

"Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.

Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους".

Χαλίλ Γκιμπράν, Ο κήπος του προφήτη 

(εκδόθηκε το 1933, δύο χρόνια μετά το θάνατό του)