Πλατείες της Αθήνας

 

Πλατεία Ομονοίας
Διαμορφώθηκε ως πλατεία το 1846.
Πρώτο όνομα Πλατεία Ανακτόρων.
Δεύτερο όνομα Πλατεία Όθωνος,
Όλα προς τιμήν του βασιλιά. Όλα όμως κάποτε τελειώνουν και όταν ο Όθωνας έφυγε, συγκεντρώθηκαν στο χώρο αυτό και έδωσαν όρκο «ομονοίας» οι αρχηγοί των αντιπάλων πολιτικών μερίδων, οι οποίες είχαν προκαλέσει λόγω του δυναστικού αιματηρές ταραχές στη χώρα.
Ιδού το καινούριο όνομα.
Και επειδή από τότε στον τόπο αυτό υπήρχε συνεχώς ομόνοια... λέμε τώρα... το όνομα δεν άλλαξε ποτέ.

 

Πλατεία Βικτωρίας

Διαμορφώθηκε το 1872 και το πρώτο της όνομα ήταν πλατεία Κυριακού, γιατί δήμαρχος Αθηναίων τότε ήταν ο Παναγής Κυριακός. Γιος αγωνιστή του 1821 και αδερφός διάσημου ηθοποιού της εποχής. Μιλάμε φυσικά για μεγάλο σόι.

Με το επόμενο όνομα οι Έλληνες θέλησαν να τιμήσουν τη βασίλισσα της Αγγλίας Βικτώρια. Αν έχετε ακούσει που λέμε βικτωριανή εποχή, ε, τα χρόνια που η Βικτώρια ήταν στον θρόνο εννοούμε, δηλαδή από το 1837 έως το 1901. Αφού οι Βρετανοί την εποχή της συγκεκριμένης βασίλισσας πρόσφεραν ολόκληρα Επτάνησα, εμείς στο όνομα μιας πλατείας θα κολλάγαμε; Έλεος! Τώρα, να αναφέρουμε δύο λεπτομέρειες:

1. εντελώς συμπτωματικά, ο δήμαρχος Παναγής Κυριακός είχε μια κόρη. Και το όνομα αυτής; Βικτώρια.

2. Δήμαρχος και βασίλισσα που έδωσαν διαδοχικά τα ονόματά τους στη συγκεκριμένη πλατεία πέθαναν την ίδια χρονιά, το 1901. 

 

Μεταξουργείο

Στα χρόνια του Όθωνα χτίστηκε εδώ εργοστάσιο επεξεργασίας μεταξιού. Επίσης έψαχναν ακόμα πού θα χτίσουν τα ανάκτορα του νεαρού βασιλιά και έπεσε ως ιδέα ο γειτονικός Κεραμεικός Οι πλούσιοι και διάσημοι της εποχής πήραν το μήνυμα και άρχισαν να αγοράζουν κτήματα για να κτίσουν τα καλυβάκια τους.

Ανάμεσά τους ήταν και ο πρίγκιπας Γεώργιος Καντακουζηνός. Σήκωσε μια τεράστια οικοδομή που σκόπευε να είναι το δικό του μέγαρο. Νόμιζε πως θα βγαίνει στο μπαλκόνι και θα χαιρετά τη βασίλισσα και όλες τις κυρίες επί των τιμών. Φανταζόταν πως θα έπινε το αφέψημά του στον κήπο και θα χάζευε τις βόλτες του βασιλιά και της φρουράς του, αλλά… ήρθαν και τον βρήκαν τα άσχημα μαντάτα ότι στην άλλη άκρη της πόλης, το κλίμα ήταν ιδανικό για παλάτι και ο χώρος μπροστά ό,τι έπρεπε για να μαζεύεται κόσμος και να ζητά σύνταγμα. Η αξία της περιοχής έπεσε κατακόρυφα και το μέγαρο Καντακουζηνού έγινε επέκταση του εργοστασίου που λέγαμε. Έως το 1875 σπίτια πολλά δε χτίστηκαν. Και σε ολόκληρη την περιοχή υπήρχε μόνο το μεταξουργείο, ένα ορφανοτροφείο και εργαστήρια επαγγελματικής κατάρτισης για τα ορφανά.

Και ζήσαν αυτοί καλά και στις γύρω περιοχές μάλλον καλύτερα…

 

Τα παιδιά στο σχολείο τη λένε «Πλατεία Αγαλματάκια».
18 Μαΐου 1956: Ένας χτίστης ζυμώνει τη λάσπη, ένας σιδεράς πλάθει το σίδερο κι ένας μαραγκός ροκανίζει τα ξύλα. Και οι τρεις τους γίνονται μπρούτζινα αγάλματα από τον Κώστα Κλουβάτο και ένα από τα μεγαλύτερα γλυπτά συμπλέγματα της Αθήνας βρίσκει τη θέση του σε μια πλατεία του Βύρωνα. Αφιερωμένο το γλυπτό σύμπλεγμα στον ανώνυμο πρόσφυγα εργάτη του 1922 που με τον μόχθο του δημιουργεί πολιτισμό.
1967: Δικτατορία και το μνημείο διαλύεται, ξηλώνεται και τα απομεινάρια του βρίσκουν πλέον τη θέση τους στις αποθήκες του Δήμου Βύρωνα.

2004: τα κομμάτια του κατεστραμμένου γλυπτού τοποθετούνται εκ νέου στην πλατεία που πλέον φέρνει το όνομα ενός ήρωα της Εθνικής Αντίστασης, του Δημήτρη Βαρουτίδη.