Εγγραφές μαθητών στην Α΄ Δημοτικού

25-04-18 Από 2 έως και 18 Μαΐου οι εγγραφές στα Δημοτικά Σχολεία και στα Νηπιαγωγεία για το σχολικό έτος 2018-19
Από 2 έως και 18 Μαΐου 2018 θα πραγματοποιηθούν οι εγγραφές στα Δημοτικά Σχολεία και στα Νηπιαγωγεία για το σχολικό έτος 2018-19.
Επισημαίνεται ότι τη σχολική χρονιά 2018-2019 στην Α’ Τάξη του Δημοτικού Σχολείου θα φοιτήσουν οι μαθητές που γεννήθηκαν από 1-1-2012 έως 31-12-2012.
Στα Νηπιαγωγεία εγγράφονται οι μαθητές που την 31η Δεκεμβρίου του έτους εγγραφής συμπληρώνουν την ηλικία των τεσσάρων (4) ετών. Συγκεκριμένα, εγγράφονται στα Νηπιαγωγεία για το σχολικό έτος 2018-19, μαθητές γεννημένοι το 2013 και 2014 και τα Νηπιαγωγεία υποχρεούνται να δεχτούν όλες τις αιτήσεις νηπίων και προνηπίων που έχουν γεννηθεί αυτά τα έτη. 

http://www.minedu.gov.gr/news/34225-25-04-18-apo-2-eos-kai-18-maiou-oi-eggrafes-sta-dimotika-sxoleia-kai-sta-nipiagogeia-gia-to-sxoliko-etos-2018-20

Ο Δήμος Βύρωνα παρουσιάζει τα βιβλία του Γιώργου Γιώτη και του Παναγιώτη Σιδηρόπουλου

Ο Δήμος Βύρωνα παρουσιάζει τα βιβλία:

“3 στο κόκκινο” του Γιώργου Γιώτη και

“Αδέσποτες Ιστορίες” του Παναγιώτη Σιδηρόπουλου

στον Δημοτικό Κινηματογράφο “Νέα Ελβετία”. 

 

Πιο αναλυτικά: 

 

Το Σάββατο 21 Απριλίου 2018, ώρα 6.00 μ.μ., στο Δημοτικό Κινηματογράφο “Νέα Ελβετία” (Νέας Ελβετίας 34 & Σεβαστείας), του Δήμου Βύρωνα, θα πραγματοποιηθεί παρουσίαση των βιβλίων:

 

“3 στο κόκκινο” του Γιώργου Γιώτη και

“Αδέσποτες Ιστορίες” του Παναγιώτη Σιδηρόπουλου

 

Για τα βιβλία θα μιλήσουν οι:

 

Κλειώ Τσαλαπάτη, βιβλιοκριτικός – blogger – διαχειρίστρια: «Φίλοι της Λογοτεχνίας»

Γεωργία Ρετετάκου, blogger – διαχειρίστρια: «Βιβλίων Έργα»

Εύα Νάτση, blogger – διαχειρίστρια: «Βιβλίο της Παρέας»

 

Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό, την οποία θα συντονίσει ο συγγραφέας Παναγιώτης Σιδηρόπουλος.

 

 Η είσοδος είναι ελεύθερη. 

 Λίγα λόγια για το βιβλίο "3 στο κόκκινο":

Ο Μάρκος Πολίτης παίρνει τη γενναία απόφαση να δεχτεί τη θέση του λέκτορα που του προσφέρθηκε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στην αρχοντική Σύρο. Αφήνοντας πίσω του ένα παρελθόν τραγικό, αναζητά ένα πιο ευοίωνο μέλλον στο κυκλαδίτικο νησί, παλεύοντας συνεχώς με τους προσωπικούς του δαίμονες και με ζοφερές αναμνήσεις που εξακολουθούν ακόμα να ματώνουν την ψυχή του και να σκιάζουν το νου του.

Πόσο μπορεί να αντέξει το ανθρώπινο μυαλό όταν βάλλεται από άδικα εγκλήματα, αθεράπευτες εμμονές και αδυσώπητες τραυματικές εμπειρίες; Ποιος μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο οι ψευδαισθήσεις να φαίνονται ενίοτε πιο αληθινές από την απτή πραγματικότητα; Πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ο ρόλος ενός κόκκινου Φορντ που στοιχειώνει τις αναμνήσεις και την πραγματικότητα ενός διαταραγμένου μυαλού; Πού σταματά η φαντασία και πού αρχίζει η πραγματικότητα και σε ποια τελικά είναι καλύτερο να ζει κανείς;

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο “Αδέσποτες Ιστορίες”:

Οι αδέσποτες ιστορίες είναι πραγματικές ιστορίες βγαλμένες από την καθημερινή ζωή. Ιστορίες που ειπώθηκαν από φίλους και γνωστούς αναζητώντας την λύση... που πολλές φορές ήταν μπροστά τους.
Παραποιημένες και τροποποιημένες έτσι που να μην στοχεύουν κανέναν, αλλά ταυτόχρονα να μπορούν να μας δώσουν αυτό το κάτι που πάντα αναζητάμε και δεν μπορούμε να το δούμε. Με λίγη μόνο φαντασία θα μπορούσαμε να καταλάβουμε και να δούμε τις ιστορίες να εξελίσσονται όπως πραγματικά έγιναν, μπροστά στα μάτια μας.

Λουμπαδιάρης και Κέρκυρα

Μεγάλη Παρασκευή 
Εδώ και χρόνια κάθε Μεγάλη Παρασκευή βράδυ ακολουθούμε την περιφορά του Επιταφίου που ξεκινάει από το μικρό και γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη στον λόφο του Φιλοπάππου.
Σα λέξη πάντα με μπέρδευε. Μου θύμιζε τη φράση "πάππου προς πάππου", ε και κάτι ανάλογο θα σημαίνει, έλεγα, ο λόφος Φιλοπάππου. Έβαζα με το μυαλό διάφορα πως δηλαδή ο λόφος ήταν αγαπημένο στέκι υπερηλίκων ή πως ο ίδιος o λόφος υπήρξε, άγνωστο πώς, αρκετά φιλικός με παππούδες και γιαγιάδες. Τη δεκαετία του 70, πηγαίναμε σχεδόν κάθε Κυριακή που ο καιρός ήταν καλός και μαζευόμασταν συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, μια πόλη ολόκληρη με φαγητά τυλιγμένα σε πετσέτες, εφημερίδες και περιοδικά να διαβάζουν οι μεγάλοι κι εμείς μπάλες τα αγόρια, σχοινάκια τα κορίτσια και να πω την αμαρτία μου ντρεπόμουν να ρωτήσω γιατί βάφτισαν έτσι τον λόφο και μου φαινόταν φυσικό πως αφού όλοι το λέγαν και το ξαναλέγαν, δεν μπορεί κάτι θα ήξεραν. Νομίζω φαντάζεστε τι έψαξα αμέσως όταν οι γονείς μου αγόρασαν με δόσεις την πρώτη εγκυκλοπαίδεια.
Δεν περίμενα πως Φιλόπαππος ήταν όνομα και μάλιστα κάποιου κοσμοπολίτη της αρχαιότητας που άκουγε σε άλλα τέσσερα τουλάχιστον. Γάιος Ιούλιος Αντίοχος Επιφανής Φιλόπαππος και τα δύο ονόματα τα κληρονόμησε μαζί με μια μεγάλη περιουσία από τον παππού του, βασιλιά Αντίοχο Δ΄ τον Επιφανή, βασιλιά της ελληνιστικής αυτοκρατορίας των Σελευκιδών, αλλά… το μυστήριο δε λύθηκε. Γιατί Φιλόπαππος;
Πάντως ο λόφος Μουσών τελικά πήρε το όνομά του, επειδή στην κορυφή στήθηκε ταφικό μνημείο προς τιμή του Φιλοπάππου από τα δυο του αδέρφια που επιβλέπανε το έργο αλλά με έξοδα της πόλης των Αθηνών γύρω στο 114 με 116 μ.Χ.
Οι κακές γλώσσες του καταμαρτυρούν ότι με την τεράστια περιουσία του και τις δωρεές του στην πόλη έγινε ύπατος και με τις διασυνδέσεις του με τη Ρώμη δεν τον πείραζε κανένας. Μάλιστα, κατάφερε το ακατόρθωτο, να παρακάμψει την ιερή παράδοση των αρχαίων Αθηναίων που δεν επέτρεπαν να γίνουν ταφές στα ιερά υψώματα, όπως ήταν ο Λόφος των Μουσών.
Στον ίδιο λόφο, αλλά όχι στην κορυφή, χτίστηκε περίπου εφτά αιώνες μετά το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου, αλλά το προσωνύμιο του Αγίου δόθηκε το 1658, παραμονή της γιορτής του. Ο Αγάς των Αθηνών ονόματι Γιουσούφ ξεκουραζόταν στο σπιτάκι του στον λόφο της Ακρόπολης και πιο συγκεκριμένα στα Προπύλαια. Χάζευε τη θέα και ίσως είχε μαζέψει και φίλους να απολαύσουν μαζί μια ακόμη υπέροχη μέρα με καλό φαγητό και ποτό, όταν το μάτι του έπεσε ακριβώς απέναντι, στον λόφο του Φιλοπάππου και είδε κόσμο μαζεμένο στο εκκλησάκι. Ρώτησε κι έμαθε τι γιόρταζαν, αλλά αμέσως του μπήκαν ιδέες. Διέταξε έναν πυροβολητή να σημαδεύει με μία λουμπάρδα τον κόσμο που είχε μαζευτεί απέναντι. Ακούστηκε ένα μεγάλο μπαμ και όλοι που είχαν μαζευτεί στο πανηγύρι του αγίου στου Φιλοπάππου γύρισαν και κοιτούσαν να καταλάβουν πώς έγινε τόσο μεγάλη καταστροφή στον βράχο της Ακρόπολης. Ένας κεραυνός είχε τινάξει στον αέρα την πυριτιδαποθήκη και το πολυβολείο των Προπυλαίων σκοτώνοντας τον αγά, την οικογένειά του και τους πυροβολητές. Έτσι, η εκκλησία γλίτωσε από τη λουμπάρδα και ο Άγιος ονομάστηκε Λουμπαρδιάρης.

Τον φωταγωγημένο βράχο της Ακρόπολης κοιτούν οι πιστοί που ακολουθούν και σιγοψέλνουν. Κι αν είναι κάποιος σκαρφαλωμένος εκεί ψηλά Μεγάλη Παρασκευή βράδυ, θα δει την περιφορά τριών Επιταφίων, του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη, της Αγίας Σοφίας της Ακροπόλεως και της Αγίας Μαρίνας κάτω από το Αστεροσκοπείο.
Μεγάλο Σάββατο
Περπατάς στην άκρη του δρόμου και προσγειώνεται μπροστά σου φαρδύ πλατύ κανάτι που σπάει. Περνούν βασανιστικά αργά τα κλάσματα του δευτερολέπτου που μόνο κοιτάς τα κομμάτια και αναρωτιέσαι, πριν προλάβεις να κοιτάξεις ψηλά και να ανακαλύψεις τελικά από πού σου ήρθε η βολή και ποιος σε έχει βάλει στο μάτι…
Τι φαντάζεσαι;
1. 33,33% με σημαδεύει ένοικος του τρίτου, φανατικός του Βασίλη Καρρά κι έχω μια περιέργεια ποιο τραγούδι προκάλεσε τόση ταραχή
2. 66,66% παίζω (χωρίς να το ξέρω) κομπάρσος στο ριμέικ της ταινίας «Η θεία απ’ το Σικάγο» κι έχω μια περιέργεια ποια θα παίξει τη Γεωργία Βασιλειάδου
2. 0,01% είμαι στην Κέρκυρα Μεγάλο Σάββατο μετά την πρώτη Ανάσταση και βρέχει μπότηδες, τα πήλινα κανάτια με το στενό στόμιο και τα δυο χερούλια στο πλάι για να τα μεταφέρεις πιο εύκολα. Απαραίτητη και η κόκκινη κορδέλα, αφού το κόκκινο είναι το χρώμα του νησιού. Τα μπαλκόνια όλα είναι στολισμένα και κόσμος πολύς τραβάει φωτογραφίες, φωνάζει, γελάει, πηγαίνει, έρχεται… Και έχω μια περιέργεια πώς και προέκυψε αυτό το έθιμο.
Ο φαν του Βασίλη Καρρά δεν ήξερε τι έκανε, η Βασιλειάδου σημάδευε γαμπρούς για τις ανιψιές της, αλλά οι Κερκυραίοι γιατί;
Απαντήσεις
1. Ναι, σωστά μαντέψατε: ο φανατικός του Βασίλη Καρρά "έχει μόνο ένα ελάττωμα, ν' αγαπάει τα λάθος άτομα και πονάει η καρδιά του η ριμάδα σαν την πληγωμένη του Ελλάδα"
2. Τη θεία απ' το Σικάγο θα παίξει η ... μάλλον ο Νίκος Δένδιας που θεωρεί τη Βασιλειάδου ανώτερη της Σκάρλετ Γιόχανσον.
3. Σπάνε κανάτια στην Κέρκυρα κι έτσι ξορκίζουν το κακό, λέει η παράδοση. Σα να το βροντοφωνάζουν πως φεύγει ο χειμώνας και η φύση ξαναγεννιέται, γεμίζει λουλουδάκια ο τόπος, τα πουλάκια κελαηδούν, ανεβάζεις τα μάλλινα και πάει λέγοντας…

Το έθιμο των μπότηδων ενώνει με μια διάφανη κλωστή από τη μια τους αρχαίους Έλληνες που γιόρταζαν την αρχή της γεωργικής περιόδου πετώντας τα παλιά τους κανάτια για να γεμίσουν τα νέα με τους νέους καρπούς κι από την άλλη τους Καθολικούς της Ενετοκρατίας στο νησί που την Πρωτοχρονιά πετώντας τα παλιά τους πράγματα, πίστευαν πως ο νέος χρόνος θα τους φέρει καινούρια και καλύτερα.

Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας (The Night Alive)

Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας (The Night Alive)
1. Ένα έργο ιρλανδικής ταυτότητας και παγκόσμιας αποδοχής από τον Δουβλινέζο Conor McPherson (επίσης φέτος παίχτηκε ο Φάρος)
2. Εξαιρετικοί ως Τόμι και Ντοκ οι Δημήτρης Αλεξανδρής και Γιώργος Τριανταφυλλίδης
3. Τέλος αμφίσημο και ανοικτό.
4. Όχι όμως πεζός ρεαλισμός αλλά μια αφόρητη καθημερινότητα με τις ποιητικές και μεταφυσικές της στιγμές.
5. Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη (ομάδα Νάμα συν Άγριος Σπόρος)
6. Πολύ ωραίος χώρος το Επί Κολωνώ.

Ανάμεσα στη θλίψη και στη χαρά

 

Είναι ένα τραγούδι που αγάπησα πρώτα τη μελωδία του. Όταν το πρωτοάκουσα, δεν έδωσα προσοχή στο νόημα των στίχων. Παιχνιδιάρικος ήταν ο ρυθμός, όταν η τραγουδίστρια έλεγε τον μικρό βοριά καλό παιδάκι κι όταν χαιρετούσε ρεματιές και κάμπους γινόταν χορευτικός. Να πω την αλήθεια δεν της έδινα σημασία, όταν παραπονιόταν πως η αγάπη της πεθαίνει, όταν συνειδητοποιούσε πως έχασε τα καλοκαίρια, όταν το καταλάβαινε πια πως πάνε χάθηκαν οι στεριές, πάει λιγόστεψε ο κόσμος.

Έμεινε στο μυαλό το τραγούδι «του μικρού βοριά» να γεμίζει το χάσμα ανάμεσα στη θλίψη και στη χαρά. Κι αν ήταν μέρα, σίγουρα θα ήταν η σημερινή. Το Μεγάλο Σάββατο. Ανάμεσα στη θλίψη των Παθών και τη χαρά της Ανάστασης.

Πλατείες της Αθήνας

 

Πλατεία Ομονοίας
Διαμορφώθηκε ως πλατεία το 1846.
Πρώτο όνομα Πλατεία Ανακτόρων.
Δεύτερο όνομα Πλατεία Όθωνος,
Όλα προς τιμήν του βασιλιά. Όλα όμως κάποτε τελειώνουν και όταν ο Όθωνας έφυγε, συγκεντρώθηκαν στο χώρο αυτό και έδωσαν όρκο «ομονοίας» οι αρχηγοί των αντιπάλων πολιτικών μερίδων, οι οποίες είχαν προκαλέσει λόγω του δυναστικού αιματηρές ταραχές στη χώρα.
Ιδού το καινούριο όνομα.
Και επειδή από τότε στον τόπο αυτό υπήρχε συνεχώς ομόνοια... λέμε τώρα... το όνομα δεν άλλαξε ποτέ.

 

Πλατεία Βικτωρίας

Διαμορφώθηκε το 1872 και το πρώτο της όνομα ήταν πλατεία Κυριακού, γιατί δήμαρχος Αθηναίων τότε ήταν ο Παναγής Κυριακός. Γιος αγωνιστή του 1821 και αδερφός διάσημου ηθοποιού της εποχής. Μιλάμε φυσικά για μεγάλο σόι.

Με το επόμενο όνομα οι Έλληνες θέλησαν να τιμήσουν τη βασίλισσα της Αγγλίας Βικτώρια. Αν έχετε ακούσει που λέμε βικτωριανή εποχή, ε, τα χρόνια που η Βικτώρια ήταν στον θρόνο εννοούμε, δηλαδή από το 1837 έως το 1901. Αφού οι Βρετανοί την εποχή της συγκεκριμένης βασίλισσας πρόσφεραν ολόκληρα Επτάνησα, εμείς στο όνομα μιας πλατείας θα κολλάγαμε; Έλεος! Τώρα, να αναφέρουμε δύο λεπτομέρειες:

1. εντελώς συμπτωματικά, ο δήμαρχος Παναγής Κυριακός είχε μια κόρη. Και το όνομα αυτής; Βικτώρια.

2. Δήμαρχος και βασίλισσα που έδωσαν διαδοχικά τα ονόματά τους στη συγκεκριμένη πλατεία πέθαναν την ίδια χρονιά, το 1901. 

 

Μεταξουργείο

Στα χρόνια του Όθωνα χτίστηκε εδώ εργοστάσιο επεξεργασίας μεταξιού. Επίσης έψαχναν ακόμα πού θα χτίσουν τα ανάκτορα του νεαρού βασιλιά και έπεσε ως ιδέα ο γειτονικός Κεραμεικός Οι πλούσιοι και διάσημοι της εποχής πήραν το μήνυμα και άρχισαν να αγοράζουν κτήματα για να κτίσουν τα καλυβάκια τους.

Ανάμεσά τους ήταν και ο πρίγκιπας Γεώργιος Καντακουζηνός. Σήκωσε μια τεράστια οικοδομή που σκόπευε να είναι το δικό του μέγαρο. Νόμιζε πως θα βγαίνει στο μπαλκόνι και θα χαιρετά τη βασίλισσα και όλες τις κυρίες επί των τιμών. Φανταζόταν πως θα έπινε το αφέψημά του στον κήπο και θα χάζευε τις βόλτες του βασιλιά και της φρουράς του, αλλά… ήρθαν και τον βρήκαν τα άσχημα μαντάτα ότι στην άλλη άκρη της πόλης, το κλίμα ήταν ιδανικό για παλάτι και ο χώρος μπροστά ό,τι έπρεπε για να μαζεύεται κόσμος και να ζητά σύνταγμα. Η αξία της περιοχής έπεσε κατακόρυφα και το μέγαρο Καντακουζηνού έγινε επέκταση του εργοστασίου που λέγαμε. Έως το 1875 σπίτια πολλά δε χτίστηκαν. Και σε ολόκληρη την περιοχή υπήρχε μόνο το μεταξουργείο, ένα ορφανοτροφείο και εργαστήρια επαγγελματικής κατάρτισης για τα ορφανά.

Και ζήσαν αυτοί καλά και στις γύρω περιοχές μάλλον καλύτερα…

 

Τα παιδιά στο σχολείο τη λένε «Πλατεία Αγαλματάκια».
18 Μαΐου 1956: Ένας χτίστης ζυμώνει τη λάσπη, ένας σιδεράς πλάθει το σίδερο κι ένας μαραγκός ροκανίζει τα ξύλα. Και οι τρεις τους γίνονται μπρούτζινα αγάλματα από τον Κώστα Κλουβάτο και ένα από τα μεγαλύτερα γλυπτά συμπλέγματα της Αθήνας βρίσκει τη θέση του σε μια πλατεία του Βύρωνα. Αφιερωμένο το γλυπτό σύμπλεγμα στον ανώνυμο πρόσφυγα εργάτη του 1922 που με τον μόχθο του δημιουργεί πολιτισμό.
1967: Δικτατορία και το μνημείο διαλύεται, ξηλώνεται και τα απομεινάρια του βρίσκουν πλέον τη θέση τους στις αποθήκες του Δήμου Βύρωνα.

2004: τα κομμάτια του κατεστραμμένου γλυπτού τοποθετούνται εκ νέου στην πλατεία που πλέον φέρνει το όνομα ενός ήρωα της Εθνικής Αντίστασης, του Δημήτρη Βαρουτίδη.