Μπέλφαστ

Υπογραφές στις αποκαλούμενες "γραμμές ειρήνης", murals στους τοίχους των σπιτιών μαζί με σημαίες που θέλουν να μην ξεχαστούν ιστορίες ταραχών και βίας, θανάτου και μίσους. Κοινότητες που επιμένουν να ζουν διχοτομημένες, που θέλουν τους φράχτες να υψώνονται ανάμεσά τους, που προσδιορίζουν ακόμη και σήμερα την ύπαρξή τους και την ταυτότητά τους με το μίσος. 
Στο κέντρο ένα υπέροχο Δημαρχείο και ρωτάς το μαγικό χέρι που σε προσγείωσε στη διχοτομημένη πόλη που έφτιαξε το μεγαλύτερο πλοίο-ναυάγιο: "Είμαστε στην πλευρά των Καθολικών ή των Προτεσταντών;" Παίρνεις αμέσως απάντηση σαν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο: "Εδώ είναι η ουδέτερη ζώνη". Ορολογία πολέμου, απλά στα πεζοδρόμια δεν περπατούν κυανόκρανοι. Ένας νεαρός βρίζει τον οδηγό μας και φωνάζει πως η 1η Ιουλίου δεν είναι η γιορτή μιας μάχης, αλλά η μάχη. "Μεθυσμένος" τον δικαιολογεί και μου εξηγεί για το πρώτο γεγονός που χώρισε Ιρλανδούς και Άγγλους: Battle of the Boyne και William of Orange 1 Ιουλίου 1690. "Και πώς σε κατάλαβε πως είσαι από το Δουβλίνο;" τον ρώτησα.
Φανταζόμουν πως οι Βόρειοι έχουν πιο μεγάλη μύτη ή οι νότιοι πιο σκούρα μαλλιά. "Οι πινακίδες εδώ είναι όλες πορτοκαλί" μου λέει και πάλι σαν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Στην επιστροφή προς Δουβλίνο μετρούσα πόσες πινακίδες ήταν άσπρες και πόσες πορτοκαλί. Θυμόμουν τον Προτεστάντη οδηγό στα μαύρα ταξί που καμάρωνε για τη Manchester United.
Οι άνθρωποι πρέπει να βρουν κάτι να τους χωρίζει.