Η Παρθένος της Νυρεμβέργης (b-movie τρόμου δεκαετίας 60)

Ταινία του 62 βασισμένη σε νουβέλα κάποιου Μπόγκαρντ και προφανώς όχι του Χάμφρεϊ. Ο Max Hunter  προσπαθεί να πείσει τη νέα κι όμορφη σύζυγό του Mary πως το τέρας και τα βασανιστήρια που βλέπει στο κάστρο τα φαντάζεται. Ήλπιζα πως αυτή ήταν η ταινία που με είχε τρομάξει 5 χρονών εγώ, σε ασπρόμαυρη τηλεόραση, στη Θεσσαλονίκη ήμασταν, κι οι γονείς μου με είχαν αφήσει σε κάτι φίλους τους. Αν από την υπόθεση καταλάβαινα πως τα τρομακτικά συνέβησαν σε βουνό και πολύ μακριά από θάλασσα, θα διέκοπτα την ταινία, γιατί αυτό που έψαχνα ήταν μια σκηνή με την πρωταγωνίστρια να τρέχει στην παραλία και να την κυνηγά ενα φτερωτό πλάσμα που στη φαντασία μου τότε ήταν ένας άγγελος. Κακός όμως. Στην ταινία η υπηρέτρια φόβιζε την κυρία προειδοποιώντας πως ο τιμωρός γυρνούσε μετά από 300 χρόνια να βασανίσει τις πρόστυχες γυναίκες. Μυστικοί διάδρομοι πίσω από κρύπτες, η μισή ταινία στο σκοτάδι, γοτθικά σύμβολα και ο Κρίστοφερ Λι στο ρολο του πιστού αλλά και τρομακτικού υπηρέτη Έρικ. Το φάντασμα έδειχνε να ’ναι ολοζώντανο και η πιθανότητα να υπάρχει κακός άγγελος ή έστω φτερωτό πλάσμα άγνωστης ταυτότητας απομακρυνόταν. Η Μαίρη άρχισε να τρέχει φορώντας λευκό νυχτικό στον κήπο, κανείς όμως δεν την κυνηγούσε κι ήταν νύχτα. Ο τιμωρός φορούσε κόκκινα, κάτι που θα είχε εκμεταλλευτεί δεόντως η προπαγάνδα της κρατικής τηλεόρασης στις αρχές του 70 αν δεν ήταν ασπρόμαυρη. Στα 60 περίπου λεπτά το κάστρο κλειδώνει ως δια μαγείας, ο Μαξ εγκλωβίζεται σε ένα υπόγειο που σιγά σιγά πλημμυρίζει νερό και ποντίκια, ενώ η Μαίρη αναζητώντας ξεκλείδωτη έξοδο πέφτει πάνω στον τιμωρό, ο οποίος την ξαπλώνει στο τραπέζι των βασανιστηρίων. Στο τέλος μπλέκεται ο δεύτερος παγκόσμιος και ο τιμωρός αποδεικνύεται ο επιζών επίδοξος δολοφόνος του Χίτλερ που βασανίστηκε και ως "ζωντανό κρανίο" πια τρελάθηκε. Ήλπιζα το "ζωντανό κρανίο" να πετάει κι η Μαίρη να σπάσει τις αλυσίδες της και να αρχίσει να τρέχει. Όμως εκείνη άρχισε να φωνάζει ενώ παγιδευόταν σε μια σαρκοφάγο που έκλεινε, όταν ο Μαξ φώναζε "όχι, πατέρα" και στην τελευταία σκηνή ο Μαξ κρατάει στην αγκαλιά του τη Μαίρη και το κάστρο καίγεται και γκρεμίζεται πάνω στον Έρικ (Κρίστοφερ Λι) και το "ζωντανό κρανίο" που παραληρεί εναντίον των δεινών του πολέμου. Η κατάρα του φτερωτού πλάσματος θα με αναγκάσει να δω κι άλλες ταινίες του 60.