Με τη στάμπα της λύπης...

Θυμάμαι όποτε είχα πέμπτη τάξη,

διαβάζαμε τους στίχους του Παλαμά στο παλιό Ανθολόγιο

«και στο σπίτι το άραχνο 

γυρνώντας, ω ακριβέ μας,

γίνε αεροφύσημα 

και γλυκοφίλησέ μας!»

Προσπαθούσα να κερδίσω χρόνο

να πω πότε γράφτηκε το ποίημα και γιατί, 

δεν προλάβαινα όμως, 

έσπαγε η φωνή μου

και κλαίγαμε όλοι στην τάξη.

Δεν αναλύαμε ποτέ τους στίχους… 

Συζητούσαμε για την απώλεια 

που λίγη σημασία έχει 

αν είναι ξαφνική ή αναμενόμενη.

Τη βλέπαμε μετά ως απουσία 

που περνάν τα χρόνια 

και δεν πιάνει κανένα γιατροσόφι.

Και πάντα κάπου στο τέλος του μαθήματος 

πεταγόταν κάποιος κι έλεγε πως 

υπάρχουν μέρες 

με τη στάμπα της λύπης 

κι οι αναμνήσεις επιστρέφουν αυτόματα…

Γ.Γ.

Εικόνα: Σκηνή από την ταινία του Ingmar Bergman "The seventh Seal" (1957)