Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019

Μαρακές


Μια φορά κι έναν καιρό…
Έτσι ξεκινούν τα παραμύθια. Το μακρινό 1917 ένας Γάλλος ζωγράφος με το όνομα Ζακ Μαζορέλ ταξίδεψε ως το Μαρόκο. Κάθισε μερικές μέρες στην Καζαμπλάνκα και μετά επισκέφθηκε το Μαρακές. Αμέσως ερωτεύτηκε τα χρώματα και το φως της περιοχής και αποφάσισε να χτίσει εκεί σπίτι με κήπο. Για 40 σχεδόν χρόνια ήταν ευτυχισμένος. Καλλιεργούσε με αγάπη 135 είδη φυτών κι όσοι τον επισκέπτονταν νόμιζαν πως είχαν μπει στον Κήπο της Εδέμ.
Ο Παράδεισος όμως είναι ακριβός. Το 1947 άνοιξε τον κήπο στο κοινό, μήπως και καλύψει κάπως τα τεράστια έξοδα συντήρησης, αλλά στη ζωή υπάρχει και το απρόβλεπτο. Ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, ο ακρωτηριασμός του αριστερού του ποδιού και τέλος το τεράστιο οικόπεδο με το σπίτι μαζί πουλήθηκε.

Τα χρόνια περνούσαν, ο κήπος ρήμαζε εγκαταλειμμένος και λίγο πριν κατεδαφιστεί, για να μεταμορφωθεί ολόκληρη η περιοχή σε ξενοδοχειακό συγκρότημα, εμφανίστηκαν ο σχεδιαστής Yves Saint-Laurent και ο φίλος του Pierre Bergé.
Οι κηπουροί έγιναν 20, τα φυτά 300 και ο κήπος μεταμορφώθηκε πάλι σε παράδεισο. Σήμερα είναι το πρώτο σε επισκεψιμότητα αξιοθέατο στο Μαρόκο.
Πώς τελειώνουν τα παραμύθια; Α, ναι…
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
(Το 2008 ο κήπος δέχτηκε τη στάχτη του Σεν Λοράν και το 2017 έφυγε και ο Μπερζέ. Ο δρόμος μπροστά στον κήπο τώρα ονομάζεται Υβ Σαιν Λοράν, αλλά εξακολουθεί να είναι γεμάτος κόσμο).


Πλατεία Jemmaa el-Fnaa
1. Η πιο πολυσύχναστη πλατεία της Αφρικής
2. το μεγαλύτερο παραδοσιακό παζάρι
3. Κάποτε χώρος εκτελέσεων
Must: καφές, τσάι ή φαγητό σε κάποια ταράτσα


Πλατεία Rahba Kedima
1. Εκεί που περπατάς μέσα στα σουκς και νομίζεις πως χάθηκες, βλέπεις στο βάθος φως και βγαίνεις.
2. Εδώ υπάρχουν τα πάντα όλα, όπως και στα σουκς δηλαδή, χαλιά, καλάθια, μπαχαρικά, χαμαιλέοντες, χελώνες, καφετέριες κι εστιατόρια στις ταράτσες, είπαμε... τα πάντα όλα
Must: 4 λεπτά περπάτημα και φτάνεις στο Μουσείο Μαρακές.




Bahia Palace
1. Φήμες λένε ότι ο Νίκος Ξανθόπουλος, το παιδί του λαού, ήταν εδώ, όταν έριχναν τα μπετά και τραγουδούσε μαζί με τους εργάτες το "Πετραδάκι πετραδάκι για τα σένα το 'χτισα / της αγάπης το τσαρδάκι κι όμως δε σ' απόκτησα"
2. Εντάξει. 80.000 τετραγωνικά και 160 δωμάτια με βιτρό, σκαλιστά ταβάνια, εσωτερικές αυλές και κήπους, συγγνώμη, αλλά τσαρδάκι δεν το λες.
3. Πάντως τσαρδάκι ή παλατάκι, όποτε έρχονταν οι Γάλλοι ως κατακτητές κι ήθελαν κάπου να περάσουν τη νύχτα, ένα μέρος να ακουμπήσουν το κεφαλάκι τους και να ρημαδοκοιμηθούν, εδώ κατέληγαν.
4. Παραπονιούνται στα σχόλια του TripAdvisor οι διάφοροι καλοπροαίρετοι ταξιδιώτες πως τα δωμάτια είναι άδεια. Εγώ πάντως έβλεπα παντού θαυμασμό κι ενθουσιασμό και πόζες και σέλφι και τι ωραία πλάνα είναι αυτά και σε τι σκηνικό για ταινία μπήκαμε κι άλλα τέτοια πολλά.
5. Ένα από τα μεγαλύτερα παλάτια του Μαρακές. Bahia = λαμπρότητα. Κατασκευάστηκε τον 19ο αιώνα από τον Ahmed bin Musa στη μνήμη της συζύγου του.
6. Κοντά στην Place des Ferblantiers και στη Mellah.



Mellah
1. Η παλιά εβραϊκή συνοικία του Μαρακές
2. Στα αραβικά σημαίνει αλάτι. Οι Εβραίοι της πόλης πλούτισαν με το εμπόριό του.
3. Το εβραϊκό σουκ ειδικεύεται στα μπαχαρικά αλλά και στο Argan, το superfood του νοτιοδυτικού Μαρόκου.
4. Λένε πως εδώ δε γίνονται παζάρια. Λένε...
5. Μόνο τα ονόματα των οδών θυμίζουν πως κάποτε στην περιοχή κατοικούσαν Εβραίοι.


Marrakech Museum
1. Το 1997 μετέτρεψαν αυτό το παλάτι του 19ου αιώνα σε μουσείο.
2. Εντυπωσιακή η παραδοσιακή εσωτερική αυλή
3. Όπλα, σκεύη και άλλα αντικείμενα
4. Όαση ηρεμίας ειδικά το απογευματάκι λίγο πριν κλείσει.
5. Περισσότερο αξίζει ο χώρος παρά τα εκθέματα.



Τζαμί Κουτούμπια
1. Το μεγαλύτερο στο Μαρακές
2. Το σήμα κατατεθέν της πόλης
3. Ύψος 773 μέτρα.
4. Ολοκληρώθηκε στο τέλος του 12ου αιώνα.
5. Πρότυπο για άλλα διάσημα κτίρια (Giralda στη Σεβίλλη, Hassan Tower στο Ραμπάτ)

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2019

Οδός Πανεπιστημίου



Με κυνηγούν οι μέλισσες,
νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιά μου
ο Σκαϊγουώκερ κι ο Νταρθ Βέιντερ μαζί χριστουγεννιάτικα στην Πανεπιστημίου...

Αξύριστα πηγούνια


Αξύριστα πηγούνια
1. Ο συγγραφέας του "Άγριου σπόρου", Γιάννης Τσίρος βάζει στο κέντρο του ενδιαφέροντος το ανδρικό βλέμμα στη γυναικεία υπόσταση.
2. Το παρελθόν περιγράφεται: μια ξένη γυναίκα που βρισκόταν παράνομα στην Ελλάδα και η "διαφορετική" σχέση της με τρεις άντρες.
3. Το παρόν στη σκηνή: οι τρεις άνδρες σε ένα νεκροτομείο. Όλοι τους εργαζόμενοι. Όλοι τους εμπλεκόμενοι με "διαφορετικό" τρόπο.
4. Ο σκηνοθέτης, Γιώργος Παλούμπης πετυχαίνει να στήσει με ρεαλισμό, χιούμορ και σασπένς το εφιαλτικό σκηνικό του παίρνοντας δυνατές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του.
5. Τελικά οι πιο τρομακτικές ιστορίες είναι οι αληθινές. Εκεί που δεν υπάρχουν καλοί και κακοί.
6. Θέατρο "Από μηχανής" δίπλα στην πλατεία Αυδή και βόλτα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2019

«(Ghost) Riders in the Sky»

Πρώτα ήρθε η Διδώ με αστραπές, βροντές και καταιγίδα.
Μετά θυμήθηκα το Riders on the storm.
Στο τέλος αναρωτήθηκα πώς γεννήθηκε αυτό το υπέροχο κομμάτι.
Λένε πως τα μέλη των Doors αυτοσχεδίαζαν πάνω στο καουμπόικο τραγούδι «(Ghost) Riders in the Sky» του Stan Jones...
Ο Morrison είπε:
"Έχω στίχους για αυτό"
και ο Manzarec απάντησε:
«Κάτσε να σκεφτώ τι μπορώ να κάνω»
και άρχισε να πατάει τα πλήκτρα στο ηλεκτρονικό του πιάνο...

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019

"Τίποτα"


Διαβάζω στον «Διώκτη» του Λαρς Κέπλερ έναν γρίφο:
«Οι πλούσιοι το χρειάζονται,
οι φτωχοί ήδη το έχουν
και αν το τρως πεθαίνεις»
Η λύση αποκαλύπτεται στην επόμενη σελίδα. Μια μικρή λέξη. Άλλες φορές πολύ σημαντική κι άλλες εντελώς ασήμαντη. «Τίποτα».
Οι πλούσιοι δε χρειάζονται τίποτα. Οι φτωχοί έχουν το «τίποτα» και όταν τρως το «τίποτα», πεθαίνεις.
Η πρώτη λέξη στο αγαπημένο μου τραγούδι.
Σαν σήμερα έφυγε αυτός που το έγραψε.
Όλα είχαν κυλήσει σαν «ατέλειωτη βροχή σε χάρτινο ποτήρι».
Βράδυ του 1967: Η φράση «words are flowing out like endless rain into a paper cup» στριφογυρίζει στο μυαλό του Λένον.
Σηκώνεται από το κρεβάτι του, παίρνει χαρτί και μολύβι και αρχίζει να γράφει τους στίχους για ένα «συμπαντικό» τραγούδι.
Το πρωί, κάθεται στο πιάνο και αρχίζει να γράφει τη μουσική.
4 Φεβρουαρίου 1968: το τραγούδι ηχογραφείται και μπαίνει στο συρτάρι.
Η απήχησή του θύμιζε αυτό που χρειάζονται οι πλούσιοι.
Δεκαετία του '70: Σε συνέντευξή του στο περιοδικό Rolling Stone, ο Λένον λέει ότι το «Across the Universe» είναι ό,τι πιο λυρικό έχει γράψει ποτέ του.
8 Δεκεμβρίου 1980, μεσημέρι: Ο Μαρκ Τσάπμαν ζητάει από τον Τζον Λένον να του υπογράψει ένα αυτόγραφο. Λίγες ώρες αργότερα τον δολοφονεί έξω από το σπίτι του. Όπως έχει πει ο ίδιος ο δράστης, πίστευε ότι με τη δολοφονία του Λένον θα γινόταν κάποιος....
Έμεινε στην ιστορία ως αυτό που έχουν οι φτωχοί.
5 Φεβρουαρίου 2008, 2 το πρωί ώρα Ελλάδος: το «Across the Universe» μεταδίδεται από τις αντένες του Διαστημικού Κέντρου της Μαδρίτης προς το μακρινό διάστημα και το άστρο Πολάρις, που απέχει 431 έτη φωτός από την Γη.
Η απάντηση έμοιαζε πολύ σε αυτό που όταν το τρως, πεθαίνεις.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019

"Ένα παιδί αφηγείται"



























Ναι, έρχομαι από ΕΚΕΙ.
Τι μέρα είναι σήμερα;
Απ’ την Τετάρτη μπήκα μέσα.
Τι να σας πω;
Κόσμος πολύς στα κάγκελα, στο δρόμο, στην αυλή,
στα κάγκελα δεμένα χέρια,
χέρια, πλακάτ, κεφάλια, όπλα,
τι να σας πω;
Και βέβαια είχε αίμα.
Μήπως έχετε ένα τσιγάρο;
Τ' αφήσαμε ΕΚΕΙ τα τσιγάρα,
πολλά τσιγάρα
κι ένα ταψί με κριθαράκι που μας έφερε η γριά.
Μήπως έχετε ένα ηρεμιστικό;
Ή, καλύτερα, ένα τσιγάρο.
Μα, ναι... Ήμουνα ΕΚΕΙ.
Τι να σας πω;
Δυο χιλιάδες; Τρεις χιλιάδες;
κι άσε τους έξω...
Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου.
Βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ
απ' την Τετάρτη... ή την Τρίτη;
Στα κάγκελα δεμένα χέρια, πρόσωπα, πλακάτ,
με το φορείο φέραν μια κοπέλα.
Όχι, δεν ξέρω πόσων χρονών.
Όχι, δε φαινότανε το πρόσωπό της.
Όχι, σας λέω, το αίμα δεν είναι δικό μου...
Τι σας έλεγα; Για την κοπέλα.
Όχι, δεν ξέρω πώς τη λένε.

Ναι, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Κανείς δεν ήθελε να φύγει.
Τα τανκς στεκόντουσαν στην πόρτα,
έξω απ' τα κάγκελα,
όχι, μέσα απ' τα κάγκελα,
όχι... έξω...

Μα, βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Τι να σας πω;
Όχι, δεν θέλω επίδεσμο, το αίμα δεν είναι από μένα..,
Δύο φαντάροι μ' έκρυψαν σ' ένα σκουπιδοτενεκέ
Χέρια δεμένα στις ερπύστριες,
μάτια, μαλλιά,
τα μάτια στα κάγκελα,
ανάμεσα στα κάγκελα...
Μόνο να ξημερώσει, λέγαμε...

Και βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.
Πώς να τα πω με τη σειρά;
Πέρασαν κι άλλοι από δω;
Κάτι κορίτσια, κάτι αγόρια...
Και βέβαια είχαμε νεκρούς.
Τι θα πει «πόσους;»
Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου,
δε θέλω επίδεσμο...
Με συγχωρείτε, πρέπει να πηγαίνω,
η μάνα μου θ' ανησυχεί.
Τι να σας πω;
Δεν ξέρω...

Μα ναι...
ήμουνα ΕΚΕΙ...


Από την ποιητική συλλογή "Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέμβρη" του Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή


Ο Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής ήταν παρών στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 και τα ποιήματα που περιλαμβάνει η ποιητική συλλογή "Ρεπορτάζ από ένα ζεστό Νοέβρη" τα έγραψε εν θερμώ, εκείνες τις μέρες. Η συλλογή κυκλοφόρησε σε καμιά δεκαριά χειρόγραφα αντίτυπα χέρι με χέρι, παράνομα, αμέσως μετά την καταστολή της εξέγερσης. Μετά τη μεταπολίτευση εκδόθηκε σε κανονικό βιβλίο από τον Κέδρο και σε δεύτερη έκδοση το 1983 από τη Σύγχρονη Εποχή.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019

Αν οι παραδοσιακοί δάσκαλοι, εσύ...


Υπέροχο κείμενο από το μέλλον
(αλιευμένο από το blog "Οι εκπαιδευτικοί μιλούν...")
Εικόνα από το παρελθόν
ΑΝ ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ
ΕΣΥ
Έμπαιναν στην τάξη πάνω σε οδοστρωτήρα
Μπες πεζός
Έκαναν μονόλογο
Κάνε διάλογο
Προσπαθούσαν να επιβληθούν
Επιχείρησε να συνεννοηθείς
Απέβλεπαν στην ομαδοποίηση
Ψηλάφισε τις ιδιαιτερότητες
Υποδείκνυαν μονόδρομους
Καλλιέργησε την ευρυχωρία
Είχαν προθέσεις αφέντη
Να έχεις θέση ηγέτη
Φέρονταν εξουσιαστικά
Να κινείσαι συναινετικά
Ένιωθαν αφεντικά των παιδιών
Να αισθάνεσαι συνέταιρός τους
Επιδίωκαν να κάνουν τα παιδιά κατάλληλα για το Σχολείο
Φρόντισε να είναι το Σχολείο κατάλληλο για τα παιδιά
Σερβίριζαν κονσερβοποιημένες αξίες
Βοήθησε να αυτοοικοδομήσουν το αξιακό τους σύστημα
Τους έδειχναν το δρόμο να ανεβούν
Μάθε τους πώς να σταθούν
Θέριζαν από θερμοκήπια υποκρισίας
Οδήγησέ τους στη δεντροστοιχία της κριτικής
Διακινούσαν τη σοβαρότητα μέσα από το κατσούφιασμα
Αποποιήσου την κληρονομιά και χαμογέλα
Επιβάλλονταν καταπιέζοντας
Απορρύθμισε τις σειρήνες του φόβου
Προωθούσαν ιδεολογία
Να παραθέτεις ποικιλία απόψεων
Προετοίμαζαν υποτακτικούς ακροατές
Να συζητάς και να ενθαρρύνεις
Απαιτούσαν εργασία
Να αποκτάς συνεργασία
Αναζητούσαν λάθη
Να αναγνωρίζεις επιτεύγματα
Στόχευαν στην απομνημόνευση
Να τους κινητοποιείς την κρίση

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019

Όταν παίζαμε για τη νίκη, Καραγκιόζη μου



Συγγραφέας: Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου

Εικονογράφηση: Αχιλλέας Ραζής
Εκδόσεις: Ελληνοεκδοτική


Οι ιστορίες της Γιώτας Αλεξάνδρου έχουν τη χρυσόσκονη των παραμυθιών και το φως μιας όμορφης μέρας. Ωστόσο σε αυτό το βιβλίο έχουμε να κάνουμε με ιστορικά γεγονότα. Αλήθεια πώς στήνεται ένας ιστορικός απολογισμός; Μόνο με ονόματα, χρονολογίες και τοπωνύμια; Μια φορά κι έναν καιρό οι άνθρωποι πίστευαν πως μέσα στις σελίδες της Ιστορίας χωράνε μόνο η ψυχρή λογική και η αντικειμενικότητα. Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά.
Πλέον ο φακός της Ιστορίας εστιάζει στο συναίσθημα και την καθημερινότητα.
Μέσα στο βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου οι ήρωες γίνονται σκιές διαβατάρικες στο σεντόνι της ζωής. Κατεβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας, ενώ βρέχει «όχι» και «ζήτω». Το φεγγάρι φοράει ένα δίκοχο χακί. Το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες διαλαλούν τις νίκες και η Βέμπο τραγουδά ξανά και ξανά τους ίδιους στίχους.
Δε γίνεται η Ιστορία να αδιαφορεί για το συναίσθημα. Δεν πρέπει ν’ αφήνει έξω από τα σημαντικά την καθημερινή ζωή.
Ο πατέρας λείπει στο μέτωπο και ο γιος διαβάζει ξανά και ξανά κάθε γράμμα του. Μέχρι να έρθει το επόμενο. Η ήττα θα τρυπώσει στα σπίτια μέσα από ασφαλισμένα παραθύρια και στόματα. Ο ελληνικός λαός θα προσγειωθεί σε ένα προβληματικό παρόν, επειδή η στρατιωτική ηγεσία πρόδωσε και η πολιτική δραπέτευσε.
Σκιές είναι κι αυτοί που θα έρθουν. Σκιές που διώχνουν τον ύπνο κι απλώνουν το σεντόνι του θανάτου. Ο πατέρας επιστρέφει νικητής σε μια ηττημένη πόλη.
Και μετά ο χειμώνας… η πείνα κι ανάμεσά τους η αντίσταση.
Για να μπορέσουν να αντέξουν τη σκληρή καθημερινότητα, αλλά και να συνεχίσουν να ζουν σαν να μη συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Βρίσκοντας τρόπους απλούς καθημερινούς μικρούς να αντισταθούν, να αντιδράσουν, να αντέξουν και να προχωρήσουν για να διώξουν τον εφιάλτη. Με τις παραστάσεις για τους τραυματίες στις γειτονιές κρυφά με τσιλιαδόρο. Η ιστορία μεταμορφώνεται από γεγονός σε βίωμα. Η ψυχρή λογική υποχωρεί. Η ιστορία διδάσκει το συναίσθημα. Πώς επιβιώνεις σε ένα προβληματικό παρόν; Πώς μπορείς να αντέξεις το αφόρητο; Πώς μπορεί να γίνει ο θάνατος μια καθημερινή συνήθεια, ακούγοντας παντού αυτό το σπαρακτικό «πεινάω».
1.264 ημέρες περνούν που ο ήρωάς μας τις μετράει μία μία.
Επιτέλους ελεύθεροι.
Ο εφιάλτης φεύγει νικημένος.
Τελειώνει όμορφα η ιστορία μας;
Όχι. Ενώ η αρχή του πολέμου κατακτά μια σημαντική θέση στη συλλογική μνήμη, το τέλος απωθείται. Η 28η Οκτωβρίου είναι πλέον μια μεγάλη γιορτή. Η 12η Οκτωβρίου μια συνηθισμένη μέρα.
Η απελευθέρωση βρίσκει τη σκοτεινότερη δεκαετία στην ιστορία της ανεξάρτητης Ελλάδας σχεδόν στη μέση και τα χειρότερα δεν έχουν ακόμη εμφανιστεί. Θα ακολουθήσει σύγχυση σε μια κοινωνία διχασμένη που σύρθηκε στη θηριωδία του άγριου Εμφυλίου. Η Γιώτα Αλεξάνδρου δεν ξαναφέρνει στην αφήγησή της τη βροχή από «ζήτω». Γράφει με τον αφαιρετικό ποιητικό της τρόπο:
«Μετά όμως… δε θέλω να θυμάμαι».
Θα δανειστώ τις σκέψεις του Πρίμο Λέβι, ενός από τους επιζώντες του Άουσβιτς.
Ο ωκεανός της θλίψης περικύκλωνε όσους επέζησαν.
Κάλυπτε τους χαρμόσυνους ήχους της απελευθέρωσης.
Η στάθμη του ωκεανού της θλίψης
χρόνο με τον χρόνο
ανέβαινε…
Δε γίνεται η Ιστορία να αδιαφορεί για το συναίσθημα.


Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2019

"Οι μαθητές της έκτης Δημοτικού γνωρίζουν την ιστορία της πόλης τους. Βύρωνας: η συνοικία των προσφύγων"

Αξιοποιώντας το πολύτιμο ιστορικό υλικό που προσφέρουν πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές, οι μαθητές της έκτης δημοτικού ταξινομούν χρονολογικά φωτογραφίες, συντάσσουν σύντομα αφηγήματα, εντοπίζουν πληροφορίες στον χάρτη, ερευνούν τοπωνύμια και οδωνύμια, αναπαριστούν ιστορικά γεγονότα, μαθαίνουν την ιστορία της πόλης τους και κατανοούν τον ρόλο και το έργο του ιστορικού.

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2019

Ναός της Αφαίας (Αίγινα)


Οι αρχαίοι Έλληνες έχτιζαν τους χώρους λατρείας τους κατά τρόπο που να δημιουργούν στον χάρτη ισόπλευρα και ισοσκελή τρίγωνα. Δύο από αυτά έχουν κλέψει όλη τη δόξα.

1. Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο, Ναός της Αφαίας στην Αίγινα και Ναός του Ηφαίστου στο Θησείο της Αθήνας 
2. Ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς, Παρθενώνας και Ναός της Αφαίας στην Αίγινα.
Και στα δύο πρωταγωνιστεί ο Ναός της Αφαίας στην Αίγινα.
Ένα όμορφος ναός που κρύβει την ιστορία μιας νύμφης της Αρτέμιδας (κατά άλλη εκδοχή κόρης του Δία) η οποία κυνηγημένη έφτασε στην Αίγινα, πήρε τον δρόμο προς το δάσος του νησιού και σαν από θεϊκή παρέμβαση έγινε άφαντη, αφανέρωτη, δηλαδή Αφαία.


Παρασκευή 23 Αυγούστου 2019

Μικρολίμανο



Όχι, δεν τέλειωσε το καλοκαίρι. Συνεχίζεται μαζί με τις βόλτες στην πόλη κι αναγκαστικά στην ιστορία της.
Τα τοπωνύμια έχουν τη δική τους ιστορία. Ζηλεύουν τον τοίχο μάλλον.
Η περιοχή λοιπόν στην αρχαία εποχή λεγόταν λιμένας Μουνιχίας.
Στα βυζαντινά χρόνια Φανάρι, επειδή στην είσοδό του υπήρχε φάρος. 
Μετά το 1821 Τουρκολίμανο.
Αργότερα, λιμένας Κουμουνδούρου, επειδή στο νότιο άκρο υπήρχε η έπαυλη Κουμουνδούρου. (Σήμερα στη θέση της υπάρχει ο Ναυτικός Όμιλος Ελλάδος).
1925 επιστρέφει το αρχαίο όνομα, αλλά δεν έπιασε, προφανώς λόγω των δύο πρώτων συλλαβών, όλοι το έλεγαν Τουρκολίμανο και το 1967 ο δήμαρχος Αριστείδης Σκυλίτσης το βαφτίζει Μικρολίμανο.

(Ξέχασα να αναφέρω τον Λευτέρη Λαζάρου με το Michelin το αστέρι, όχι το λάστιχο και το μαγαζί του στη μια άκρη του Μικρολίμανου, τα νεοκλασικά από την εποχή του Τσίλερ, άλλα διατηρημένα κι άλλα μισογκρεμισμένα, χαμένα ανάμεσα στις πολυκατοικίες και τους γλάρους που συμπεριφέρονται σαν πάπιες, αφού περισσότερο κολυμπάνε παρά πετάνε)

The end, μέχρι να έρθει το επόμενο όνομα...


Παρασκευή 9 Αυγούστου 2019

Το κορίτσι στην ομίχλη



Αστυνομικό θρίλερ στο σωστό κλίμα και αυτή η ωραία αίσθηση ότι κάτι κρύβεται, κάτι δεν ταιριάζει και όλα να ξεκαθαρίζουν στην τελευταία σκηνή. 
Οι κριτικοί γράφουν για υπερβολικά φορτωμένη ιστορία.
Κλείνουμε τα αυτιά μας και προσπερνάμε.
1. Ένας αστυνόμος με διαφορετικές μεθόδους, ο έμπειρος και σταρ των media Φόγκελ
2. το Άβεσο, ένα απομονωμένο ήσυχο αλπικό χωριό
3. η εξαφάνιση ενός 16χρονου κοριτσιού, μέλους μιας ιδιότυπης μα φιλήσυχης θρησκευτικής σέκτας
4. ο ύποπτος
5. και η συζήτηση του Φόγκελ με τον ψυχίατρο της περιοχής.


Τετάρτη 7 Αυγούστου 2019

Η Πτώση της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας


Τελικά είναι πολύ δύσκολο να ανακαλύψεις μια πολύ καλή ταινία.
Ειδικά όταν οι κριτικοί την έχουν βαθμολογήσει με δύο άντε τρία αστέρια και στις αναλύσεις τους βρίσκουν το ένα κουσούρι μετά το άλλο, Όταν ανακαλύπτουν στερεότυπα, επειδή ως γνωστόν όλα τα έχουν δει, όλα τα έχουν διαβάσει, όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν και τίποτα πια δεν τους εκπλήσσει.
"Ωραία ταινία", μου είπε η ταξιθέτρια στην έξοδο.
"Ναι, πολύ ωραία".
Πρέπει να είχα το έκπληκτο ύφος του θεατή που απλά δεν περίμενε πως θα του αρέσει τόσο πολύ αυτό που μόλις είδε. Του θεατή που δεν ήταν και δε θα γίνει ποτέ "ειδικός".
Η Πτώση της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας
(ή αλλιώς... αν ο Γούντι Άλεν γυρνούσε αστυνομικό θρίλερ)
Όλα ξεκινούν από μια ληστεία που εξελίσσεται σε αλληλοεξόντωση των μελών της συμμορίας. Δυο σάκοι γεμάτοι κολλαριστά χαρτονομίσματα θα καταλήξουν στα πόδια του Πιέρ-Πολ.Εργάζεται ως κούριερ, όμως έχει διδακτορικό στη φιλοσοφία. Ο Πιερ Πολ δεν προλαβαίνει να το φιλοσοφήσει και πολύ. Παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Θα κρατήσει τα χρήματα.
Και κάπου εκεί ξεκινούν όλα σε μια ταινία με πανέξυπνο σενάριο που βγάζει ειρωνικά τη γλώσσα στη σκληρή πραγματικότητα.
Τελικά ίσως να μην είναι και τόσο δύσκολο να ανακαλύψεις μια πολύ καλή ταινία.

Τρίτη 23 Ιουλίου 2019

Σίκινος


Κάστρο και χωριό 
Δυο οικισμοί σε δυο αντικριστές βουνοπλαγιές.
Μακριά από τα μάτια των πειρατών.
Εκεί που τα νησιά κάνουν κύκλο.
Νότια.

Εικόνα: Χώρα, Σίκινος


Επισκοπή, Σίκινος
Ρωμαϊκό μαυσωλείο του 3ου αιώνα μ.Χ. μετατράπηκε στο πιο ξεχωριστό ίσως ξωκκλήσι του Αιγαίου.


Στην ομορφιά απαντάς...


Υπάρχουν ακόμη μέρη που 
ο χρόνος έχει σταματήσει...

Εικόνα: Αλοπρόνοια, Σίκινος



Αλς = θάλασσα
Αλοπρόνοια = φροντίδα από τις κακουχίες της θάλασσας. 
Αλοπρόνοια στη Σίκινο = μια φιλόξενη αγκαλιά ν' αράξεις.


Ξεκίνησε από την άλλη άκρη του κόσμου σαν τους παλιούς εξερευνητές. Δικαιούται το σπίτι του να είναι διαφορετικό. Και να έχει ταμπέλα. Τον βρήκαμε να μιλάει με τον Μπρα που φτιάχνει βραχιόλια από κηροκλωστές και λίγη ώρα μετά στο Σουλάτσο να πίνει το ποτάκι του.
"Είμαι ο Άγγλος πυροσβέστης", μας λέει.
"Τέλειο σπίτι", απαντάμε στο χαμόγελό του.
"Αν το φωτογράφισες, μου χρωστάς ένα ευρώ".
Γελάει δυνατά. Κατεβάζει μια ακόμη γουλιά από το ποτό του. Είναι πια ντόπιος.


Κολπίσκος με άμμο, βότσαλα και κρυστάλλινα νερά. 
Θέα το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου αλλά και το ξερονήσι Άγιος Γεώργιος.
Ένα ταβερνάκι κι αρκετά αρμυρίκια. 
Άγιος Γεώργιος, Σίκινος


Κι επειδή ως γνωστόν ο σπάρος ήταν απασχολημένος με την κυρία καβουρίνα, ο ψαράς μας έφερε την οικογένεια του σκάρου.

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019

Δρόμοι παλιοί



Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Ποίηση: Μανώλης Αναγνωστάκης Ερμηνεία: Μαργαρίτα Ζορμπαλά Από το δίσκο "Μπαλάντες" (1975)


                                                       Εικόνα: Old streets of Saltaire Village

Επηρεασμένος ακόμα από τη βραδιά στο Ηρώδειο.


Τετάρτη 19 Ιουνίου 2019

Περιμένοντας τον Γκοντό


"Δεν κλαίει πια. Πήρατε σεις τη θέση του, κατά κάποιον τρόπο. Η ποσότης των δακρύων αυτού του κόσμου είναι αμετάβλητη. Για καθέναν που αρχίζει να κλαίει, κάπου κάποιος άλλος σταματάει. Το ίδιο γίνεται και με το γέλιο. Ας μην κακολογούμε λοιπόν την εποχή μας, δεν είναι αθλιότερη από τις προηγούμενες. Αλλά ούτε βέβαια και να την εκθειάζουμε. Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι ο πληθυσμός έχει αυξηθεί"
Σάμουελ Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό, 1949.

Σάββατο 15 Ιουνίου 2019

Η αλήθεια όμως;



Ο Ορειβάσιος ήταν ο προσωπικός γιατρός του αυτοκράτορα Ιουλιανού και άνθρωπος εμπιστοσύνης.
Η ερώτηση στην Πυθία ήταν σαφής.
«Ποιος είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος, για να αναβιώσει το μαντείο των Δελφών;»
Ο Ιουλιανός πίστευε πως ο θεός Απόλλωνας είχε μάθει τις προσπάθειές του να αναβιώσει την αρχαία θρησκεία και… όλο και κάποιο καλό λόγο θα είχε να στείλει στους ανθρώπους μέσω της ιέρειάς του.
Η πραγματικότητα όμως ήταν σκληρή.
«Πέστε του βασιλιά: γκρεμίστηκαν οι πλουμιστές αυλές εχάθη, δεν έχει ο Φοίβος πια καλύβι, ούτε προφητικιά έχει δάφνη μήτε πηγή που να λαλά και το μελητικό νερό βουβάθη».
Ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας υποτίθεται πως προφήτεψε το τέλος όχι μόνο του ιερού των Δελφών αλλά και ολόκληρου του αρχαιοελληνικού κόσμου.
Η λέξη "υποτίθεται" προσδιορίζει το ρήμα "προφήτεψε" και όχι το αντικείμενο της προφητείας, το οποίο ήταν και δεδομένο.
Γιατί δεν προφήτεψε;
1.    Too Good to be true: Η συγκεκριμένη ιστορική πληροφορία εμφανίζεται αρκετά ελκυστική, αφού κάνει τα γεγονότα να μοιάζουν με σκηνές κινηματογραφικής υπερπαραγωγής, όμως πώς είναι δυνατόν όλοι οι προηγούμενοι χρησμοί να ήταν λακωνικοί, δυσνόητοι, αινιγματικοί και διφορούμενοι, ενώ ο τελευταίος να μας προκύπτει λαλίστατος, σαφέστατος και ξεκάθαρος;
2.   Κοίτα ποιος μιλάει: Οι ιστορικοί που διασώζουν τη συγκεκριμένη ιστορική πληροφορία είναι κατά πολύ μεταγενέστεροι των γεγονότων.
Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Φιλοστόργιος γεννήθηκε πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Ιουλιανού, ενώ ο βυζαντινός χρονογράφος Γεώργιος Κεδρηνός έζησε κοντά 7 αιώνες αργότερα. Και οι δυο ήταν μοναχοί.
3.    Κοίτα ποιος μιλάει 2: Το ίδιο ανακριβής θα πρέπει να θεωρηθεί και η ιστορική πληροφορία πως ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας ήταν άλλος: «Θα έρθει η μέρα που ο Φοίβος θα επιστρέψει και θα μείνει για πάντα». Η πολυθρύλητη απάντηση των εθνικών θα ήταν κι αυτή μια πολύ ωραία σκηνή σε χολυγουντιανή ταινία για το τέλος του αρχαιοελληνικού κόσμου.
4.    Η αλήθεια όμως; Μήπως η δεδομένη πραγματικότητα έπρεπε να εμφανιστεί στις καρδιές των ανθρώπων και ως οριστική;